چه زمانی زنان را به کاخ الیزه راه می‌دهند؟ این سئوالی است که «مریت سینو» با نزدیک شدن به انتخابات ریاست جمهوری فرانسه، آن را در کتاب «زن و قدرت زیر نظر دولت جمهوری خواه پنجم » مطرح و مورد بررسی قرار می دهد. این که ممنوعیت ورود زنان به صحنه های مطرح سیاسی کشور از چه زمانی شکل گرفت و حالا آیا دولت جمهوری خواه فرانسه آماده پذیرفتن زنان به کاخ الیزه است؟ به ظاهر پاسخ این سئوال آری است اما در باطن سیاست فرانسه به گونه دیگری تعریف شده است که تاریخش به سالها قبل باز می‌گردد.

به گزارش خبرآنلاین، کتاب «دولت پنجم یا جمهوری خواهی تک جنسی» را مریت سینو، مدیر مرکز ملی تحقیقات علمی فرانسه با این داوری که بعد از تصویب حقوق رای دادن فرانسوی ها در سال 1944 امیدهای بسیاری به پایان رسید، نوشته است که همین موضوع در کتاب اخیر وی بار دیگر دنبال شده است و حضور زنان در صحنه سیاست فرانسه یا به واقع عدم حضور پررنگ آنها را موشکافی می کند. مریت سینو در کتاب «زن و قدرت زیر نظر دولت جمهوری خواه پنجم» مطرح می کند که چرخ های سیاسی فرانسه از زمان ژنرال گل به سمت پاک کردن حضور زن در این عرصه تغییر مسیر داد همچنان که می نویسد: «بیش از هر رهبر فرانسوی دیگری او تصویر زشتی از سیاست را طراحی کرد... او زنان را مامور بی ثباتی بدنه سیاسی جامعه یا منبع گرفتاری و دردسر معرفی کرده است...»

براساس این سیاست، زنان در این عرصه استثناء هستند و در حالی که جامعه دستخوش تغییرات اساسی است جامعه سیاسی فرانسه همچنان مردانه باقی مانده است. از سال 1958 تا 1973 درصد انتخاب زنان در مجمع ملی فرانسه روی رقم 2 دردصد ثابت باقی مانده است.

بعد از این دوران در سال 1974 برای اولین بار آرلت لاگی، نامزد حزب کارگران، به عنوان نخستین زن سیاسی، کاندیدای ریاست جمهوری شد و در اولین برنامه تبلیغاتی تلویزیونی گفت: «آری! من نخستین زنی هستم که جرات کرد خود را به عنوان کاندیدای ریاست جمهوری در دولت جمهوری خواه مرد طلب فرانسه معرفی کند.» گرچه وی به عنوان زن متقاضی حضور در سیاست با شکست روبرو شد اما این شکست او را از پای نینداخت و هر بار در انتخابات ریاست جمهوری فرانسه شرکت کرد و بازهم پس زده شد.

به ترتیب، عدم حضور زنان در صحنه سیاسی فرانسه کاملا مشهود است به طوری که در مجامع ملی، آمار حضور و فعالیت سیاسی رنان، پنج درصد یا حتی کمتر اعلام شده است.

مریت سینو در کتاب خود خاطر نشان می کند که: مسئله برابری سیاسی میان جنس زن و مرد به خصوص در جوامعی که مدعی بومی‌گرایی و دموکراسی هستند اهمیت بیشتری پیدا می کند. اما عکس این سیاست دقیقا در دولت های جمهوری خواه فرانسه دیده می شود و هیچ یک از سیاستمداران فرانسوی در تغییر آن هیچ تلاشی از خود نشان ندادند و این دقیقا همان سیاستی است که سیاستمداران فرانسوی به شکل موروثی یکی بعد از دیگری با پیاده کردن آن مانع از اشغال صندلی سیاسی از سوی زنان می شوند.

در این کتاب دولت ژاک شیراک به عنوان مسموم ترین دولت در این زمینه نامبرده می شود که نه تنها هیچ کاری برای تغییر این شیوه نکرد بلکه به شدت به آن دامن زد و همین روش همچنان با قوت در دولت های دیگر فرانسه دنبال می شود، شاید انتخابات دور جدید فرانسه فرصتی برای خط کشیدن روی باورهای کهنه و تعصبی این کشور باشد.

لوموند/ 26 سپتامبر/ ترجمه غزاله صابری